ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ. ΕΞΟΡΙΣΤΟΙ ΣΤΗ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ ΑΠΟ ΒΑΛΥΡΑ-ΛΑΜΠΑΙΝΑ

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

 O ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΣΕΡΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟ

Η μεταπολεμική Ελλάδα, η κατοχή, ο εμφύλιος σπαραγμός, που ακολούθησε, έφερε πείνα, ανεργία, μίση ανείπωτα, έχθρες, και οι νέοι έτρεχαν πανικόβλητοι, και όπου έβρισκαν πόρτα ανοιχτή, έφευγαν μετανάστες να βρούνε ψωμί, στους τέσσερις ανέμους, και πολλοί δεν ξαναγύρισαν. Έμεινε πίσω μια γερασμένη Ελλάδα. Πώς να ανορθώσει, να ανταγωνιστεί, και να αποδώσει;

Μετά τα παιδιά της μετακατοχικής γενιάς, ο καθένας μας έχει και σέρνει το δικό του σταυρό. Το ζητούμενο είναι πως το διαχειρίζεται ο καθένας μας. Για άλλους είναι ελαφρύς, για άλλους βαρύς και για άλλους ασήκωτος. Αν κάποιος από μας μπήκε κρυφά στην κουζίνα και έφαγε το ψωμί, δεν φταίει. Άλλοι φταίνε που μας  έκαναν να πεινάσουμε και δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε τον πειρασμό. Όμως μια πληγή και να γιατρευτεί., το σημάδι μένει στη μνήμη, και δεν θα πάρω  τον σπόγγο  να το  σβήσω.

 Αφού μεγαλώσαμε διαπιστώνουμε ό,τι η ψυχή μας  αγκαλιάζει, και πόνο καθώς βλέπει, αγριεύει, τσακίζει η καρδιά από θλίψη  καθώς βλέπεις  με τα ίδια σου τα μάτια, τους λαούς να αργοπεθαίνουν, παγιδευμένοι στα πλοκάμια του σύγχρονου επεκτατισμού, στην ασυδοσία και απληστία, των πολιτισμένων, τάχα, ανθρώπων. Και το σπουδαίο είναι να θέλεις να κάνεις κάτι, να αντισταθείς, να σώσεις  ό,τι μπορείς να σώσεις, και να μην μπορείς, δεν περνά ο λόγος.

 Στη συνέχεια άντρωσαν τα μεγάλα πάθη, οι λαχτάρες της ζωής, οι έρωτες, οι φιλοδοξίες, να θέλεις να ανεβείς ψηλά, ψηλότερα, όσο γίνεται ψηλότερα. Αυτό είναι το όνειρο του κάθε ανθρώπου. Η άνωση. Μα σαν φτάσεις ψηλά, βλέπεις άλλους να στέκουν ψηλότερα, και νιώθεις, αλίμονο εξαπατημένος, απογοητευμένος, σαν να σου είπαν ψέματα. Αυτό λίγο-πολύ ,συμβαίνει σε όλους μας. Συνεχίζουμε αδιάκοπα τον ανοδικό αγώνα. Ως που, και ως πότε όμως; Τούτο είναι το εναγώνιο ερώτημα και ένα άλλο που θα σου τσακίζει το ηθικό και απελπίζεσαι. Είναι η υπεροχή και η αξία των άλλων, ή τα δόλια μέσα που παραβγαίνουν που σου κόβουν το κέφι και το δρόμο; Και όμως δεν γίνεται αλλιώς, αυτό είναι το χρέος! Ανεβαίνεις, όλο να ανεβαίνεις και να μην στέκεις σαν το κερί που λιώνει. Να ανεβαίνεις, μα πώς; Πώς; Συλλογιζόμουν.

Ερευνώ την αλήθεια, παρότι χλευάστηκα από άσχετους ανθρώπους. Αυτό όμως είναι ανακούφιση για μένα, γιατί την καρυδιά που έχει καρύδια την πετροβολούν.

Το κάνω γιατί πρέπει να το κάνω, να δικαιολογήσω την υπαρξή μου, όχι από ελεημοσύνη, καλοσύνη, χαζομάρα. Δεν επαιτώ, απαιτώντας. Το κάνω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς…..

Ξεπλήρωσα το χρέος μου απέναντι στην οικογενειά μου, το χωριό μου και την περιοχή μου.  Όποιος μαθαίνει την ιστορία του μακραίνει τη ζωή του.

Oι δέκα της φωτογραφίας (εννέα βαλυραίοι και ένας λαμπεναίος) εξορίστηκαν και φυλακίστηκαν στη Μακρόνησο για τις ιδέες του, επειδή ήθελαν μια δικαιότερη κοινωνία.

 Ο εμφύλιος σπαραγμός, έφερε πείνα, ανεργία, μίση ανείπωτα, έχθρες, εξορίες, βασανισμούς, θανάτους, καταστροφές, και η Ελλάδα μας δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Βλέπουμε στον πλανήτη γή, να υπάρχουν εμφύλιοι,να καταστρέφεται ο πλανήτης γη,  να χάνονται άδικα αγγελούδια με πρόσφατο το θάνατο των 147 φοιτητών στην Κένυα, και τον εμφύλιο σπαραγμό,σε πολλά κράτη γύρω από την περιοχή μας.

 Η φωτογραφία αυτή με τα δέκα εικονιζόμενα πρόσωπα,μας θυμίζει τα πέτρινα χρόνια της Ελλάδος.

ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ 1948-1949

9 ΒΑΛΥΡΑΙΟΙ 1 ΛΑΜΠΑΙΝΕΟΣ

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΕΙΝΑΙ
ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΔΕΞΙΑ

ΟΡΘΙΟΙ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΠΟΥΡΟΛΙΑΣ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΥΔΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΛΑΣ

ΗΛΙΑΣ ΜΠΟΥΡΙΚΑΣ

ΚΑΘΙΣΤΟΙ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΕΙΔΑΣ

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΣΑΜΗΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΙΟΝΤΗΡΗΣ

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ, ΛAΜΠΑΙΝΑ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΑΜΠΑΛΗΣ

Υ\Σ. Υπάρχει ανάρτηση στην ιστοσελίδα μας , με όλο το ιστορικό γεγονός, και πλούσιο φωτογραφικό υλικό